Χριστούγεννα στην απομόνωση. Οι άνθρωποι στολίζουν τα σπίτια τους, τους δρόμους, τις πλατείες.
Τοποθετούν πολλά φώτα, στολίδια, για να αισθανθούν καλύτερα, να ξεχαστούν για λίγο από τα βάσανα τους, από τους φόβους τους, τις μέρες αυτές.
Έτσι και εγώ, ακολουθώντας την παράδοση κάθε χρόνο, θέλησα να έχω τα φώτα αυτά μέσα στο σπιτικό μου, να φωτίζουν τις νύχτες, για να νιώθω σιγουριά, εμπιστοσύνη και ελπίδα, ότι το φως φέγγει στο σκοτάδι.
Θέλησα να έχω ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο, με λαμπερά, πολύχρωμα φώτα και εντυπωσιακές μπάλες, για να χαρεί η καρδιά μου μπροστά στην εικόνα αυτή.
Το θέαμα από τα φώτα των Χριστουγέννων είναι όμορφο και λαμπερό, μα μέσα μου, κάτι λείπει.
Κάνω ένα βήμα πίσω, και συλλογίζομαι.
Γιατί χρειάζομαι τα ψεύτικα, τεχνητά φώτα, για να αισθανθώ την Πίστη και την Εμπιστοσύνη μέσα μου?
Γιατί χρειάζομαι τα υλικά στολίδια, για να νιώσω τη Χαρά στην καρδιά μου?
Έτσι, ετούτη την χρονιά, αποφάσισα αντί για φώτα στους τοίχους, στα έπιπλα και στα δέντρα, να ανάψω την Φλόγα της Καρδιάς μου.
Η Φλόγα αυτή, φωτίζει τον χώρο γύρω μου, φωτίζει τον Νου, τις σκέψεις μου.
Φέρνει Φως και ζεστασιά στους φόβους, στις ανησυχίες και τις ανασφάλειές μου.
Η Φλόγα ετούτη, καίει στην Καρδιά μου και μου δίνει την Πίστη, την Δύναμη και τη Χαρά, που τόσα χρόνια έψαχνα να βρω στα Χριστουγεννιάτικα φώτα.
Πάλλευκη και Δυνατή, φωτίζει και ακτινοβολεί σαν λαμπρός Ήλιος που οι ακτίνες του ξεπροβάλλουν από μέσα μου, για να δώσει το Αληθινό Φως, την Αγάπη και την Ελπίδα σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αυτή τη χρονιά λοιπόν, γίνομαι ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο που σφύζει από ζωή και Αγάπη.
Ο κορμός μου, γερός, δυνατός, κάθετος. Τα κλωνάρια μου, πολύχρωμα, και οριζόντια, ακτινοβολούν και διαδίδουν το Φως. Οι ρίζες μου, γερές, βαθειές, χρυσές.
Με τόσα Φώτα να ακτινοβολούν μέσα από την Καρδιά μου, τόσο λαμπερά, τόσο χρυσά.
Ενσωματώνομαι και γίνομαι Ένα με το Φως αυτό. Γίνομαι Ένα, με το Φως του Θεού.
Αμην.
